Receita do pan de ovo galego (rosca de pascua)

En Lendo, a aldea de Galicia onde naceu miña nai, o chamado pan de ovo facíase polas festas de San Xulián, o patrón da vila. O día grande era o 7 de xaneiro, un día despois da Epifanía. Así que miña nai asocia a rosca coa festa da vila, non co día de Reis.

Lendo: a casa onde naceu miña nai

Como algúns xa saben, na comarca de Bergantiños a sobremesa típica das festas é o pan de ovo en forma de rosca ou trenza e biscoito acompañados de queixo do país. Exquisito!

Durante a Pascua, os padriños regalaban a seus afillados e afilladas un bolo de Pascua. Este facíase coa mesma masa que a famosa rosca das festas, pero non se lle daba a forma de rosca, senón a dun bolo de pan. Segundo miña nai, ultimamente, que para ela significa hai 30 anos, o bolo de Pascua levaba un ovo cocido no centro. Cando casan, os afillados e afilladas deixan de recibir este delicioso agasallo!

Para que poidan saborear un dos doces máis típicos de Galicia--e de outras culturas cristiáns de toda Europa--aquí poden descargar a receita de miña nai, Clara.

Por certo, cando miña nai tiña un restaurante en Caión (diso hai moitos anos) a xente dicía que a súa tortilla era mellor que a famosa de As Casillas de Betanzos. Pero esa polémica déixoa para outro día.

Ana Manana, os cabaleiros do rei Arturo e outras marabillas

"Este artigo pretende ser un pequeno percorrido a través do noso imaxinario colectivo, unha viaxe feita tomando como guía o Dicionario dos seres míticos galegos, de Xoán Cuba, Antonio Reigosa e Xosé Miranda."
Daniel Ameixeiro para redelibros

Marineda City: a polémica está servida

César Quian

Non todos están de acordo coa apertura deste macro centro comercial en A Coruña:

La Voz de Galicia

Faro de Vigo sobre Inditex

Xornal.com

Patrimonio documental

Acta da reunión no
concello de A Laracha:
5 de xaneiro, 1932

En Galicia, onde lle temos tanto amor á terra, fálase moito da herdanza. Pero non só existe a herdanza de bens materiais que nos transmite a familia (como o solar que agora poñemos en venta), senón que tamén existe o patrimonio histórico-artístico e cultural que herdamos como pobo e que inclúe o patrimonio documental.

Vou empregar aquí o termo herdanza ou patrimonio documental  para me referir aos documentos que tamén herdamos na nosa familia, tanto escrituras da propiedade como poderes, cartas persoais, fotos, diarios e, curiosamente, a acta dunha reunión no concello da Laracha asinada o 5 de xaneiro do ano 1932, entre outros, por os meus avós (materno e paterno), concelleiros durante a Segunda República.

Para min este legado inmaterial (ou polo menos non cuantificable economicamente) é o máis valioso, tanto que non se lle pode poñer prezo.

Os veráns lonxe de Caión

Nun post anterior comentaba que colaboro nuns proxectos que non me deixan tempo para gozar do verán en Caión. Nesta entrada vou describir as dúas iniciativas nas que participo.

O primeiro deles xurdiu como unha proposta de Tashi Chering, un guía e montañeiro de Gulabgarh, unha vila pequena situada no estado de J&K, na India. Eu coñecín a Tashi na expedición que fixemos un grupo de amigos no ano 2007 ao val de Spiti. Propúxome traballar como profesora de inglés voluntaria nun colexio da súa vila durante un mes. Aceptei, e así foi como pasei as miñas vacacións do verán pasado. A miña experiencia, a convivencia coa xente dese lugar foi marabillosa.

Cando marchaba da vila, pensei que non só precisaban axuda os nenos e nenas de Gulabgarh, senón que tamén as súas nais merecían que alguén fixese un esforzo por elas xa que elas se esforzan por asegurar que os seus fillos e fillas reciban a formación que elas nunca tiveron. Comenteino con Tashi e xurdiu a idea de comezar un proxecto de alfabetización das mulleres do lugar, pois a gran maioría dos pais e nais dos meus alumnos eran analfabetos e as mulleres, como é de imaxinar, son as máis desfavorecidas.

Foi unha sorte poder contar con unha persoa de confianza en Gulabgarh que se entusiasmase coa idea. Agora Tashi Chering dirixe o proxecto, que comezou con unhas 25 alumnas en novembro do 2010. Grazas á contribución dunha profesora da EOI de Santiago e de varios amigos e coñecidos, púidose alugar un local, contratar a unha mestra e mercar o material necesario para que as mulleres poidan comezar a aprender. Hai pouco, outra contribución do claustro da mesma EOI axudou a que as clases continuasen uns meses máis. Estou moi ilusionada pero máis o están as mulleres de Gulabgarh e tamén tremendamente agradecidas. Agora o importante é que esta iniciativa teña continuidade.

Para máis información, pode contactar comigo ou con Tashi Chering, a través da súa web lonpoadventures.com

É hora dun xaxún de novas

Segundo as últimas novas económicas, non nos queda outra que ter paciencia, tanto os vendedores como os inversores inmobiliarios. Por iso creo que o comprador ou compradora do terreo que teño en venta tería que ser unha persoa emprendedora, creativa, con entusiasmo e capacidade para asumir riscos. Tamén sei que un inversor nunca sairía perdendo coa compra deste solar.  Para vender terei que esperar a que apareza ese as das finanzas, da inmobiliaria ou simplemente un namorado da beleza e estilo de vida da nosa costa. O que primeiro chegue, será o que consiga este solar desde onde gozar dunha paisaxe de singular beleza (que neste caso non é un tópico)! Que mellor lugar para practicar un merecidísimo xaxún de novas? Deixemos atrás o pesimismo dos medios de comunicación e intentemos ver esa luz que sen dúbida existe ao final do túnel.