Empresarios e aventureiros

Este blog converteuse en algo máis que unha iniciativa empresarial. Xa non se trata tan só de ofrecer unha extraordinaria oportunidade inmobiliaria. Para min transformouse nun espazo onde compartir memorias, anécdotas e vellas historias cos meus lectores—anécdotas, memorias e historias relacionadas co patrimonio da miña familia, co lugar onde naceu meu pai, con unha incrible vila pesqueira chamada Caión. Gozo moito escribindo sobre as historias e contos que veño escoitando durante toda a miña vida, como a historia real que estou a piques de rememorar.

Gustaríame contarlles algo sobre o negocio que rexentaron os meus emprendedores pais entre os anos 1955 e 1969 en Caión. Cando casaron, meus pais decidiron afincarse en Caión (miña nai era de Lendo, unha aldea cercan) e abrir un pequeno ultramarinos na planta baixa dunha casa situada na praza principal desta diminuta península, unha casa que aínda segue en pé. Comezaron pola venda de aceite, azucre, fariña e outros produtos básicos durante o que foron tempos moi duros para a sociedade española. Miña nai aínda recorda como ás veces vendían, a clientes que non podían mercar máis, un cuarto de aceite—unha minúscula cantidade da cal habería que aproveitar ata a última gota.
 

Resultou que miña nai era unha muller moi traballadora e unha excelente cociñeira. Meu pai era tamén un traballador incansable, pero cando se trataba da cociña, era o suficientemente intelixente como para non se atrever coa esta arte. Pronto converteron esa pequena tenda, nun café-bar, restaurante e hostal, que logo se fixo tan popular cos turistas de Madrid e outras zonas de España e Galicia, como cos habitantes do lugar.

Nunha das miñas entradas mencionei a popularidade da tortilla española que facía miña nai e prometín subir a súa receita. Pois aquí está. Pero a tortilla, ese prato tan controvertido, non era o único popular que había na carta. Miña nai tamén preparaba outras especialidades como marisco, callos e carne asada, entre outros. Ao final tamén se celebraban vodas no restaurante. O seu negocio tivo éxito e fíxose tan famoso, que ata unha asociación de chefs franceses pediu organizar unha reunión gastronómica no restaurante de meus pais. Eran os tempos de Picadillo, non de Martín Berasategui.

En canto ao hostal, meus pais podían presumir de invitados tales como un primo do actual rei de España, S.M. el Rey Don Juan Carlos I. Menos ilustres, pero non por iso menos queridos, foron dous mozos xeólogos holandeses que pasaron catro veráns en Caión, mentres traballaban na súa tese. Caión era un lugar tan illado naquela anos, que me segue sorprendendo como esa xente puido chegar a escoitar falar do restaurante Casa de la Fuente. Quizais o artigo que inclúo aquí (houbo outros) sirva para esclarecer o asunto. Outro misterio é como estas persoas foron capaces de chegar a Caión.

As estradas non eran como as de hoxe en día e o camiño a Caión era un dos máis aterradores da zona. Non cabe dúbida de que a paisaxe e a beleza natural desta paraxe única, así como a impresionante gastronomía estaban detrás de tales aventuras.

A estrada a Caión xa non é tan impoñente e a vila está ben comunicada, pero por sorte non perdeu o seu encanto. Se a beleza na natureza non desvanece por que ten que facelo a nosa?

Pin It